Rozdział 17 - Goodbye my lover, goodbye my friend... You have been the one. You have been the one for me.

            Każdy koncert chłopaków można było porównywać z jakimś ważnym wydarzeniem muzycznym. Przed areną, na której był organizowany koncert zebrały się setki ludzi, którzy choć nie mieli biletów wciąż łudzili się, że uda im się dojrzeć gdzieś swoich idoli. Było to bardzo podbudowujące dla tych pięciu chłopaków, którym nawet się nie śniło, że zyskają tak wielu fanów.

            Pośród licznych plusów było także miejsce na minusy. Tym razem musiała się o nich przekonać Ivy, która podobnie jak Anthony, Eleanor i Danielle zrezygnowała z wejścia na próbę chłopaków, nie chcąc ich rozpraszać. Wcześniej wybrali się do kawiarni, gdzie w spokoju mogli porozmawiać i poczekać do wieczora, a co za tym szło - rozpoczęcia koncertu. Teraz, choć mieli zagwarantowane, że ochroniarze doprowadzą ich na właściwe miejsca nie mogli nawet przepchnąć się do wejścia. Ant trzymał blisko siebie Ivy, która choć wcześniej już była w takiej sytuacji, przecież nie mogła pamiętać, jak sobie teraz poradzić z pokonaniem tłumu dziewczyn. Większość z nich z łatwością rozpoznawała w nich dziewczyny swoich idoli, niezwłocznie wykrzykując przy tym ich  imiona i sprawiając, że uwaga fanów jeszcze bardziej skupiła się na czterech postaciach. Głośne piski, w których były zawarte prośby o zrobienie sobie zdjęcia, czy o autograf nie ustępowały. Nawet, gdy znaleźli się już w środku hali wiele dziewcząt zaczepiało ich prosząc o pamiątkową fotografię. Ivy zazdrościła Danielle wytrwałości, gdy ta grzecznie odmawiała. Blue wiedziała, że na jej miejscu nie potrafiłaby tego zrobić. W końcu to było tylko jedno zdjęcie, a mogło wywołać na twarzach ludzi uśmiech.

Anthony otoczył Ivy ramieniem widząc jej lekkie przerażenie na twarzy, po czym pewnym krokiem skierował się razem z pozostałymi dziewczynami do odpowiedniej bramki. Dopiero wtedy Rowena nieco się rozluźniła.

- Dzięki – powiedziała cicho, posyłając chłopakowi nieśmiały uśmiech.

- Obiecałem Zaynowi, że o ciebie zadbam – odpowiedział, wzruszając ramionami. – Więc, nie ma za co.

Ivy wywróciła teatralnie oczyma, kierując się za Danielle i Eleanor, które wydawały się być całkowicie obeznane z tym wszystkim, co szatynce teraz wydawało się zbyt obce i odległe. Hałas i gwar sprawiał, że nie czuła się tak pewnie i komfortowo.

- Mamy idealne wyczucie czasu – zawołała wesoło Calder, pukając w tarcze zegarka znajdującego się na jej ręce. Do rozpoczęcia koncertu zostało pół godziny, a sala była już po brzegi wypełniona ludźmi.

Ochroniarz doprowadził ich pod samą scenę, gdzie byli oddzieleni barierką od fanów. Nadal jednak nawoływania ich imion nie zostały przerwane, a Blue z ręką na sercu mogła przyznać, że nawet się nasiliły.

Dziewczyny zwykły pojawiać się na takich imprezach ze swoimi chłopakami, a wtedy mogły korzystać z komfortu wchodzenia tylnymi wejściami, gdzie było znacznie mniej ludzi.

Cała czwórka pochłonięta rozmową nawet nie zauważyła, gdy minęło pół godziny. Filmik rozpoczynający koncert szybko jednak wyrwał ich z rozmowy, sprawiając, że teraz cała ich uwaga była skupiona na scenie.

Ivy z wielką ciekawością wyczekiwała występu. W sieci obejrzała mnóstwo filmików kręconych na koncertach i musiała przyznać, że jest bardzo podekscytowana faktem, że sama będzie mogła zobaczyć to na własne oczy.

Piosenki rozbrzmiewały jedna po drugiej, a piski na hali wcale nie malały. Wydawało się, że z każdym utworem fani zgromadzeni pod sceną mają jeszcze więcej energii. Ivy oczywiście nie chciała być gorsza i przy każdym „wybryku” chłopaków głośno krzyczała, rzucając komentarze, których parzcież oni i tak nie mogli usłyszeć. Ale to wcale nie wydawało się ważne.

Salę wypełniły pierwsze dźwięki piosenki „More Then This”. Ivy uśmiechnęła się mimowolnie, dostrzegając wzrok Zayna, który podczas koncertu już niejednokrotnie spoglądał w jej stronę. Chwilami czuła się lekko zdezorientowana, jednak starała się upchnąć to uczucie gdzieś w kąt.

I’m broken, do you hear me?

I’m blinded, ‘cuz you are everything I see

I’m dancing, alone…

I’m praying,

That your heart will just turn around

And as I walk up to your door

My head turns to face the floor

Cause I can’t look you in the eyes and say

(…)

Spojrzała uważnie w stronę Zayna, który stał teraz na brzegu sceny wpatrując się w tłum fanów. I wtedy zrozumiała. Nie zasługiwała na Zayna Malika, który choć wiedział, że Ivy może sobie już nic nigdy nie przypomnieć, był gotów z nią zostać. Do końca. Chciał zaoferować jej wszystko, co miał, jednak ona nie potrafiła tego przyjąć.

(…)

If I’m louder, would you see me?

Would you lay down in my arms and rescue me?

Cause we are the same

You save me

when you leave it’s gone again…

And then I see you on the street

In his arms I get weak

My body falls, up on my knees

Praying…

(…)

            Patrzyła na scenę, na której znajdowali się jej przyjaciele, jednak nie rozpoznawała ich twarzy. Nie rozpoznawała swojego chłopaka, który byłby w stanie poświęcić dla niej wszystko. Kariera, pieniądze… To wszystko wydawało się takie błahe. Tylko co ona mogła mu dać w zamian?

Nic.

Zobaczyła go. Stojącego na scenie i śpiewającego prosto do niej.

I never had the words to say

But now I’m asking you to stay

For a little while inside my arms

And as you close your eyes tonight

I pray that you will see the light

Thats shining from the stars above…

(…)

            Gdy tylko solówka Zayna się skończyła do Ivy nie docierały już żadne inne słowa. Wszystko odbijało się echem.

Nie mogła go dłużej ranić. Nie mogła wysyłać mu złudnych nadziei, mówiących, że któregoś dla wszystko wróci do normy, a oni na powrót staną się najlepszymi kochankami, najlepszymi przyjaciółki… Już nie mogła.

Nie potrafiła nawet okłamywać samej siebie, że to co ich łączyło kiedyś powróci. Jak mogło powrócić skoro dla Ivy już to nie istniało? Stała pod sceną wpatrując się w mulata, który niegdyś był jej cały światem, a teraz stał się zupełnie obcym mężczyzną.

Widziała w jego oczach ogromną miłość, ale nie potrafiła jej odwzajemnić. A może nie chciała?

To co było już nie wróci – pomyślała, wycofując się.

            Była w sali przepełnionej ludźmi, a ona czuła się samotna.

            Wiedziała, że nie jest warta Zayna skoro nie potrafi odwzajemnić tak gorącego uczucia, jakim ją darzył. Widziała, magiczne ogniki w jego oczach, za każdy razem, gdy na nią patrzył. Tyle, że ona nie mogła mu odpowiedzieć tym samym.

- Gdzie idziesz? – zapytał głośno Anthony, chcąc przekrzyczeć krzyki tysięcy fanów, gdy tylko dostrzegł Ivy oddaloną od niego o kilka kroków.

- Zaraz wracam – odparła newrowo. Ale nie miała zamiaru już wracać.

Nie mogła. A może nie chciała?

            Nie widziała ile czasu zajęło jej wydostanie się z hali. Nie miała pojęcia, jak udało jej się wyjść, ale to przestało się liczyć. Cały czas słyszała dudnienie w uszach i nie mogła na niczym skupić myśli. Wydawało się to prostu nie możliwe.

            W końcu jednak dotarła do mieszkania Zayna, gdzie bez najmniejszego przystanku pobiegła do swojej szafy. Sięgnęła po torbę podróżną, leżącą na jej dnie, choć nie miała pojęcia, że właśnie tam ją znajdzie. Szybkim ruchem zaczęła pakować swoje ciuchy, zgarniając je bez większego zastanowienia. Zabrała kilka rzeczy ze swojego biurka choć nie czuła do nich większego sentymentu. Dopiero teraz zauważyła na swoim telefonie, który zostawiła w domu wiele nieodebranych połączeń od Zayna, Danielle, Riacha, czy Nialla. Wszystkie jednak zignorowała wrzucając telefon bezmyślnie do torby. Zapięła ją.

            Nie mogła się jednak wyzbyć dziwnego uczucia pustki.

            Wiedziała, że nie w ten sposób powinna to zakończyć i zostawić za sobą dawne życie, którego w istocie wcale nie pamiętała. Zdawała sobie sprawę, że powinna pożegnać się z każdym z nich. A szczególnie z Zaynem, który ostatnio całkowicie podporządkował jej swoje życie, choć nawet o to nie prosiła.

Sięgnęła po kartkę papieru i długopis, nie mając pojęcia, co powinna napisać. Nie wiedziała, jak długo siedziała nad tym listem, jednak nie miało to już znaczenia.

            Sięgnęła po zapakowaną torbę, w której i tak nie mogła zmieścić wszystkich swoich rzeczy. Wzięła list i kluczyk od swojego ukochanego samochodu, po czym pokierowała się do niewielkiego korytarzyka sąsiadującego z kuchnią. Miała zamiar położyć list na blacie stołu, gdy drzwi mieszkania się otworzyły, a przed nią stanął Zayn Malik.

- Wszyscy cię szukają – wyjaśnił, ale dopiero po chwili dostrzegł torbę w jej ręce. – Ivy… co ty?...

- Przepraszam – szepnęła, po czym wcisnęła mu do ręki list znajdujący się w zwykłej kopercie. – To nie ma sensu, Zayn. To nie ma najmniejszego sensu.

- Ivy! – powiedział przerażony. W jego głosie dało się usłyszeć jedynie strach. Strach przed utratą ukochanej osoby.

- Przeczytaj go – powiedziała cicho. – Ja… - urwała. Co ona?!

- Ivy… - był wciąż tak samo przerażony.

- Naprawdę przepraszam, Zayn. Nie oczekuję przebaczenia. Nie jestem tego warta…

- Jesteś! – zawołał, chwytając się każdej deski ratunku. Do jego oczu napływały łzy.

- Nie – szepnęła, stając na palcach i muskając ustami jego policzek. – Nie jestem…

I wyszła.

Wyszła, zostawiając go zupełnie samego.

Nie docierało do niego jeszcze to, co się stało.

Jeszcze nie rozumiał.

            Spojrzał na list trzymany w ręce z przerażeniem, jakby miał w ręku coś obrzydliwego. Ale tylko to po sobie zostawiła… Tylko to.

            Otworzył go szybko, rozdzierając przy tym skrawek listu, jednak na szczęście nic na tym elemencie nie było napisane.

Przepraszam…

Błagam, postaraj się o mnie  zapomnieć…

Proszę, zaopiekuj się Zavy.

Ivy

Wpatrywał się tępo w kartkę papieru, nie mogąc zrozumieć, dlaczego. To jednak wydawało się już zupełnie nieważne. Został sam. Ivy już przy nim nie ma.

            Do mieszkania niepewnie weszła Danielle, a za nią kroczył Liam. Żadne z nich jednak nic nie mówiło. Od razu spostrzegli Zayna siedzącego na podłodze otulonego swoimi ramionami i płaczącego. Chłopak sam nie wiedział, w którym momencie zdołał opaść na posadzkę, tyle, że to już nie było nawet istotne.

            Nie musiał nic tłumaczyć.

            Liam po prostu wiedział.

            Szybko objął Zayna starając się w jakiś sposób go uspokoić.

- Chodź – powiedział z wielkim wysiłkiem unosząc go z podłogi, gdyż ciało Zayna wydawało się całkowicie bezwładne. Zaprowadził go do pokoju, chcąc ułożyć na łóżku, jednak gdy mulat się tylko tam znalazł szybko zczołgał się na ziemię i położył na niewygodnym materacu, na którym spał przez ostatnie tygodnie.

To już było jego miejsce. Jedyne bezpieczne.

Liam spojrzał na swoją dziewczynę. Nic nie musiał mówić, Danielle od razu zrozumiała.

            Ivy jechała swoim samochodem prosto do Brighton. Nie miała innego miejsca, gdzie mogła się udać. Nie miała nikogo znajomego, u którego mogła przenocować. Wszystko w Londynie wiązało się z Zaynem.

            Gdy tylko zaparkowała samochód nie kłopotała się nawet zabieraniem swojej torby z tylnego siedzenia. Po prostu pobiegła w stronę drzwi wejściowych swojego rodzinnego domu kilkakrotnie uderzając w nie pięścią. Długo nie czekała.

- Pali się, czy co? – zawołał ojciec, po czym pewnym ruchem otworzył drzwi. Jednak jego pewność osłabła zaraz po tym, gdy zobaczył zapłakaną twarz swojej ukochanej córki.

- Rowenko – powiedział niemalże szeptem.

Dziewczyna bezwładnie rzuciła się w ramiona ojcu, szybko tłumacząc mu to, co wydarzyło się zaledwie kilka godzin temu.

- Dlaczego więc płaczesz? – zapytał.

Ivy nabrała głośno powietrza do płuc w głowie kilkakrotnie powtarzając sobie to pytanie. Dlaczego płakała? Przecież uwolniła się od nieznanej jej przeszłości, mogła zacząć wszystko od nowa. Dlaczego więc płakała?!

~ Serce pamiętać będzie wiecznie, nawet gdy pamięć wyblaknie...