Rozdział 18 - Maybe it's all around to see if we try, and maybe it's been inside of me all this time...

            Ivy przeszła do niewielkiej kuchni, w której znajdował się już jej tata. Bez słowa zasiadła na wolnym krześle i sięgnęła po filiżankę, nalewając sobie do niej kawy. Nie wiedząc czemu, tej nocy nie mogła zasnąć. Powtarzała sobie, że z pewnością jest to spowodowane ogromnymi wyrzutami sumienia, jednak tak naprawdę nie znała dobrego powodu. Kilka razy sięgała po telefon, zakładając, że zadzwoni do Danielle, by dowiedzieć się, jak Zayn sobie radzi. Oczywiście w porę rezygnowała z tego, jak to sama nazwała, szalonego pomysłu, który zaprowadziłby ją do nikąd. Nie mogła teraz oglądać się za siebie, nie po tym, jaką krzywdę mu wyrządziła.

- To dobry chłopak – oznajmił niespodziewanie Ethan Blue, nawet nie odwracając się w stronę córki. Cały czas kroił coś na blacie.

Szatynka zmarszczyła brwi zaskoczona słowami ojca. Danielle z wielką dokładnością opowiedziała jej o stosunkach między nim a Malikiem i wyraźnie zaznaczyła, dlaczego pan Blue nie chciał zaakceptować tego związku.

- Co proszę? Byłeś przecież przeciwny…

- Jestem twoim tatą – wyjaśnił po chwili. – Myślisz, że ot tak zaakceptuje każdego chłopaka, którego przyprowadzisz do domu? Do tego potrzebny jest czas.

- Więc dlaczego tak nagle zmieniłeś zdanie?

- Zayn to naprawdę dobry dzieciak – powiedział po chwili milczenia. – Dziwię się, że mimo wszystko tego nie zauważasz.

Ale właśnie o to chodziło! Ona to wiedziała! Dobroć i miłość bijąca z niego była tak oszałamiająca, że bała się z nią zmierzyć. Marzyła, by kogoś pokochać do tego stopnia, co Zayn kochał ją.

- Późnym wieczorem umówiłam się z Jamesem – wyjaśniła chcąc zmienić temat. – Wrócił już do Brighton.

Dopiero teraz Ethan Blue odwrócił się w stronę swojej jedynej córki.

- Nie mogę uwierzyć, że po tym wszystkim chcesz się z nim jeszcze widywać.

- Po „ tym wszystkim”? Nie rozumiem…

- Jak masz rozumieć skoro nie pamiętasz tak wielu rzeczy? – oznajmił, odkładając nóż i wychodząc z kuchni. Ivy patrzyła za znikającą postacią ojca zupełnie nie wiedząc, jak powinna się ustosunkować do jego zachowania i jak rozumieć jego słowa. O czym nie wiedziała, co wydało się ojcu takie ważne?

            Ivy uwielbiała spokojne wieczory w Brighton. Teraz dochodziła już godzina dziesiąta, a ona przechodziła między tak dobrze jej znanymi domkami kierując się do rodzinnej posiadłości Jamesa. Z pewnością, gdyby to od niej zależało spotkałaby się z chłopakiem znacznie wcześniej. Szczególnie dlatego, by zająć czymś myśli, które nieodwołalnie krążyły wokół Zayna. James musiał jednak najpierw załatwić kilka rzeczy w firmie, w której pracował, a dziewczyna nie chciała wchodzić pomiędzy jego prywatne sprawy. W końcu to ona poprosiła o spotkanie.

Gdy tylko znalazła się w tak dobrze jej znanym domu na jej twarzy pojawił się lekki, ledwo widzialny uśmiech. W końcu ujrzała coś znajomego.

- Napijesz się czegoś? – zapytał chłopak, prowadząc Ivy do niewielkiego salonu.

- Nie, dziękuję – odpowiedziała grzecznie. Usiadła na kanapie obok swojego byłego chłopaka spoglądając na niego uważnie.

- Rozstałam się z Zaynem – zaczęła od razu. – Znaczy…

- Rozumiem – przerwał jej. – Musisz czuć się okropnie.

Ivy posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie. On jako pierwszy zrozumiał kłębiące się w niej uczucia.

- Nie mam pojęcia, co tak naprawdę się ze mną dzieje – wyjaśniła. – Powinnam być szczęśliwa, w końcu mogę zacząć wszystko od nowa. Jednak wyrzuty sumienia nie dają mi spokoju.

- To normalne, Row – powiedział, skracając jej imię. Lekko się wzdrygnęła na ten dźwięk. Nikt wcześniej się tak do niej nie zwracał, ale szybko zrozumiała, dlaczego. Według Ivy brzmiało to okropnie!

- Nie wiem, co powinnam teraz zrobić – westchnęła.

- Zapomnij o nim – oznajmił stanowczo. – Choć w sumie nie masz przecież o czym pamiętać. Zostaw go za sobą. Skoro nie potrafił zatrzymać cię przy sobie, to jego strata.

Ivy nie rozumiała zbyt dokładnie słów chłopaka, ale mimo to kiwnęła twierdząco głową.

- Mogę ci jakoś pomóc?

Wzruszyła ramionami.

- Myślę, że mogę – odpowiedział za nią, kładąc dłoń na jej policzku i zwracając twarz dziewczyny bliżej siebie. Niepewnie przysunął się do niej, jednak widząc, że ta go nie odpycha złożył na jej ustach delikatny pocałunek.

Rowena nie za bardzo rozumiała, co się wokół niej dzieje, ale postanowiła się temu poddać. Zamknęła oczy.

Pojawił się wtedy szelest pamięci.

            Szybko odskoczyła od chłopaka wymierzając mu siarczysty policzek. Nic nie rozumiała, jednak obrazy, stające jej przed oczami mówiły naprawdę wiele. Nagle poczuła wszystko. Każdy dotyk, czułe słowo, pocałunek, wspólnie spędzona noc, każda kłótnia, złość… Wszystkie te uczucia wiązały się jednak tylko z jedną osobą. Przed oczami miała postać Zayna Malika. Chłopaka, który skradł jej serce, a ona zostawiła je razem z nim w Londynie. Wiedziała, że w jego rękach będzie bezpieczne. Tyle, że gdzie było teraz serce mulata? Czyżby już nie należało do niej?

- Co ja do cholery zrobiłam?! – warknęła, nie mając pojęcia, jak to wszystko odkręcić.

Spojrzała na Jamesa, który wciąż trzymał się zaczerwienionego policzka, próbując zrozumieć to, co właśnie się wydarzyło.

- Row – zaczął niepewnie.

- Nie nazywaj mnie tak! – warknęła. – W ogóle się do mnie nie odzywaj, idioto! – dodała, kierując się w stronę wyjścia biegiem. Szybko wyszła z domu Jamesa i pobiegła do posiadłości ojca, która znajdowała się zaledwie dwie przecznice dalej.

Musiała, jak najszybciej znaleźć się w Londynie, by przywrócić wszystko do starego porządku.

            Wbiegła do domu i szybko przeszła do swojego pokoju, gdzie znajdowała się jej walizka. Szybko ją zapakowała, robiąc przy tym niespodziewanie dużo hałasu i tym samym sprawiając, że do pokoju wszedł zdezorientowany Ethan Blue.

- Wszystko w porządku? – zapytał, obrzucając córkę zaskoczonym spojrzeniem.

- Nic nie jest w porządku! – zawołała. – Co ja najlepszego zrobiłam?!

- Rowenko, dobrze się czujesz?

Dziewczyna odwróciła się do swojego ojca marszcząc brwi. Co on w ogóle wygadywał?

Jednak jedno spojrzenie dziewczyny wystarczyło by pan Blue zrozumiał co właśnie się wydarzyło.

Już pamiętała. Wszystko.

- Lepiej szybciej się zbieraj. Przeczytałem na Facebooku, że mają samolot wcześnie rano. Jeśli chcesz mieć okazję z nim porozmawiać i wszystko naprawić musisz się pośpieszyć.

Ivy otworzyła szeroko oczy nie kryjąc zdziwienia.

- Gdzie przeczytałeś?

- Myślisz, że taki pryk jak ja nie wie, jak działa komputer?

Rowena nie odpowiedziała. Ponownie sięgnęła po swoją walizkę kierując się z nią już do wyjścia. Zanim jednak przekroczyła próg domu ucałowała policzek ojca, uśmiechając się do niego szczerze.

- Dziękuję – powiedziała jedynie.

~*~

          

            Lotnisko było przepełnione ludźmi, co zdecydowanie chłopakom nie przypadło do gustu. Razem z całą ekipą czkali na swój samolot otoczeni przez wiele fanek, które jakimś cudem dowiedziały się gdzie i kiedy mają samolot. Harry nie mógł mieć im tego za złe i zapewne by się tym nie przejął gdyby nie Zayn. Chłopak wyglądał na zmęczonego. Miał podkrążone oczy i cały czas odbiegał gdzieś daleko myślami. Wszyscy się o niego martwili, jednak nikt z nich naprawdę nie wiedział, jak mu pomóc. Malik po rozstaniu ze swoją dziewczyną niezwłocznie chciał wyruszyć do Brighton, by jeszcze raz przedstawić jej swoje argumenty i tym samym przekonując ją do powrotu. Chłopaki z wielkim trudem powstrzymywali go od tej decyzji, powtarzając, że nie może ot tak jechać do Brighton.

            Teraz Zayn stał, nieprzytomnie wpatrując się w przestrzeń. Na nosie miał okulary, które tuż przed wyjściem z samochodu podarował mu Louis. Chłopaki nie chcieli by prasa zainteresowała się złym wyglądem chłopaka, a ludzie snuli domysły, na temat tego, co mogło się wydarzyć w jego życiu. Wiedzieli, że to nieuniknione i prędzej czy później media dowiedzą się o rozstaniu tej dwójki, ale Harry miał wielką nadzieję, że stanie się to trochę później. Zayn potrzebował czasu, by ochłonąć. Dużo czasu.

- Kawy? – zapytał Styles wyciągając w stronę przyjaciela papierowy kubek.

Malik nic nie odpowiedział, co jednogłośnie można było przyjąć za odmowę. Harry szybko zrozumiał, że do ochłonięcia Zayna wcale nie potrzebny jest czas. Prawdę mówiąc, nie wiedział, co może pomóc uśnieżyć ten ból, jednak z pewnością tak boleśnie złamanego serca nie dało się już skleić w żaden prosty sposób.

            Po lotnisku przeszedł dziwny szept, na który każdy członek zespołu momentalnie zareagował. Wydawało im się, że słyszą… Nie, to nie możliwe.

- Ivy! – krzyknął ktoś z oddali, sprawiając, że Zayn jak na znak odwrócił się w tamtą stronę i ściągnął okulary. 

Harry już chciał zwrócić się do przyjaciela, upominając go, by nie robił sobie niepotrzebnych nadziei, gdy nagle dostrzegł biegnącą w ich stronę szatynkę.

- Ivy… - szepnął Zayn, zupełnie nie rozumiejąc tego, co właśnie się dzieje.

Ale Ivy nie ustępowała. Biegła dalej ani myśląc o zwalnianiu chociaż wiedziała, że chłopak już ją zobaczył.

Instynktownie ją złapał, kiedy rzuciła mu się w ramiona.

- Przepraszam! Przepraszam… - powiedziała płaczliwym głosem, owijając go nogami wokół pasa. On kurczowo się jej trzymał, mając splecione ręce wokół jej bioder.

- To nie byłam ja… Znaczy to byłam ja, tylko to nie ja – szeptała do jego ucha bez ładu i składu. Ale on rozumiał…

- Jak?…

- Nie mam pojęcia! Zamknęłam oczy i… wszystko się pojawiło! Ale błagam, Zayn, wybacz mi…

Rozluźnił swój uścisk, sprawiając, że dziewczyna zsunęła się na ziemię. Stali naprzeciwko siebie, a Ivy spodziewała się najgorszego.

Zayn jednak przyciągnął ją szybko do siebie wpijając się w jej usta z taką mocą, jak dawno tego nie robił. Był to ich pierwszy pocałunek od czasu utraty pamięci, dlatego namiętność z jaką pieścił jej usta była znacznie większa.

Po lotnisku przeszedł szmer głosów podnieconych fanów, którzy wyciągali swoje aparaty, by zrobić kilka zdjęć swojemu idolowi i jego dziewczynie. Była to dodatkowa „atrakcja” gdyż ta para nigdy nie okazywała sobie publicznie uczuć. Dla widzów nie było to nic innego, jak tylko pierwszy pocałunek.

Chłopaki, inni członkowie zespołu, menager, Danielle, Eleanor, Ant, czy nawet mała Lux ze swoją mamą szybko pojmując tą sytuację okrążyli zakochanych, zwracając się do nich plecami i tym samym ograniczając pozostałym widzom oglądalność. Czuli, że powinni dostarczyć tej dwójce tyle swobody, ile tylko można.

Jednak, gdy pocałunek się skończył ani Zayn ani Ivy nie mieli zamiaru od siebie odejść, chociażby o minimetr.

Nie widząc kiedy i jemu i jej pociekły po policzkach łzy. Mulat tak długo czekał na ten moment i w końcu jego marzenie się spełniło. Stał przy Rowenie, która miała w głowie wszystkie wspomnienia dotyczące ich dawnego życia. Wiedzieli o sobie wszystko.

- Przyjechałabym wcześniej – zaczęła trzymając głowę na jego ramieniu – ale Fernando zepsuł się w połowie drogi do Londynu. Próbowałam coś z tym zrobić, ale dobrze wiesz, jak radzę sobie z mechaniką. Na dodatek pojechałam skrótem, by jak najszybciej tu przyjechać, a przecież tamtędy samochody przejeżdżają raz na rok, więc zanim ktoś mi pomógł…

Zayn zaśmiał się przez łzy.

- To chyba dobry moment na zmianę samochodu – zagaił.

- Tak. Przez niego mogłam tu nie dotrzeć przed twoim odlotem…

Chłopak był nieco zdziwiony odpowiedzią dziewczyny, gdyż już niejednokrotnie jej samochód się psuł, a jakoś nigdy nie zgadzała się na jego wymianę.

- Leć ze mną – oznajmił, chłonąc zapach jej włosów.

Już miała się zgodzić, jednak w ostatnim momencie się powstrzymała od powiedzenia głośnego „tak”. Zamiast tego przeniosła dłonie na jego policzki. Stykali się nosami patrząc sobie głęboko w oczy.

- Zostanę w Londynie. Przyjedziesz do mnie za dwa tygodnie, które będą dla mnie wiecznością i wtedy polecę z tobą na kilka dni do Ameryki. Ale teraz, muszę pozałatwiać kilka spraw, które spaprałam. Przywołać wszystko do porządku.

- Będę dzwonić…

- Spróbowałbyś nie! Jeśli nie dostanę telefonu zaraz po wylądowaniu samolotu upublicznię wszystkie twoje nagie zdjęcia – zagroziła. – A mam ich trochę.

Zaśmiał się.

- Tęskniłem za tobą. Nie masz pojęcia jak bardzo…

Uśmiechnęła się, delikatnie muskając ustami jego usta.

- Zaczynam odmierzać czas do twojego przyjazdu - zwróciła się do niego pochłaniając się fantazjom.

Przetarła dłonią jego mokry policzek.

- Przepraszam…

Pokręcił przecząco głową, nie chcąc tego słuchać.

- Po prostu chcę, żebyś mi wybaczył… - kontynuowała.

Zaśmiał się.

- Wybaczyć? Odzyskałem ciebie, mam wszystko czego potrzebuję.

Dziewczyna spojrzała na niego tęsknym i jednocześnie rozmarzonym wzrokiem. Tak bardzo jej go brakowało.

W tym momencie z głośników wydobył się głos kobiety, która zapraszała pasażerów lotu do Los Angeles do odpowiednich bramek.

- Idź – westchnęła Ivy, jednak Zayn nie ruszył się nawet o minimetr. – Idź – powtórzyła.

- Nie chcę znowu cię stracić…

- Nie stracisz – oznajmiła stanowczo. – Będę na ciebie czekać, Zayn.

Ucałował ją jeszcze ten jeden raz, po czym zrobił krok do tyłu. Wszystko potem potoczyło się zbyt szybko. Przyjaciele poprowadzili go w odpowiednią stronę, zaś Ivy stała w towarzystwie Eleanor, Danielle i Anta, który gdy tylko dowiedział się w jakim stanie jest jego przyjaciel szybko przełożył powrót do domu.

- Witaj z powrotem, Rowenko – oświadczył wesoło Riach, obejmując ramieniem dziewczynę.

- Oj, siedź cicho, Andy – powiedziała, ale szybko przytuliła przyjaciela, tak samo jak Danielle i Eleanor.

- Witaj w domu, skarbie – oświadczyła wesoło Dani, złączając się z pozostałą trójką w grupowym uścisku.