Rozdział 12 - Heart beats harder, time escapes me...

            Ten, jeszcze jeden przystanek w drodze do domu wydawał mu się niezbędny. Choć w Brighton z Ivy był tylko jeden raz, droga do jej rodzinnego domu zakodowała mu się głęboko w pamięci.

Wychodząc z samochodu nie czuł się jednak tak obco, jak za pierwszym razem, kiedy tu przyjechał. Nie miał najmniejszego pojęcia, z czym to jest związane, ale towarzyszyła mu  pewność, że przyjechał w odpowiednie miejsce.

            W jego głowie od razu pojawiły się jasne obrazy dzielnicy, do której przyjechał zaledwie pół roku temu, by poznać ojca Ivy. Wtedy ten krok wydawał się im obojgu słuszny. Doskonale pamiętał to miejsce. Przy niemalże każdym domu w okolicy bawiły się wesoło dzieci. Wtedy, kilku z nich wesoło powitało Ivy zwieszając się jej na szyi i puściło dopiero, gdy dziewczyna zakomunikowała, że się dusi. Tu wszystko wydawało się niezwykle proste. I zapewne w jego głowie tak wyglądałoby to miejsce, gdyby nie znał historii przedstawionej mu przez swoją dziewczynę.

            Dla Ivy wcale nie były to najwspanialsze chwile w życiu. Oczywiście, nigdy nie uskarżała się na swoje dzieciństwo. Co więcej, uważała je nawet za najwspanialsze na świecie. Jednak wszystko zmieniło się po pewnym, niezwykle dla niej dramatycznym wydarzeniu, jakim była śmierć matki. Kobieta zmarła kilka lat temu, kiedy Rowena miała zaledwie czternaście lat. Od tamtego czasu wszystko się zmieniło. Ethan się zmienił.

Ethan, ojciec Ivy, niegdyś wesoły, kochający życie zmienił się w gbura, nie zwracającego najmniejszej uwagi na otaczający go świat. Niemalże przestał wychodzić z domu zatracając przy tym dawny charakter i stając się człowiekiem, którego w dawnych latach sam by potępił za brak zainteresowania życiem innych i brakiem wrażliwości na jakiekolwiek problemy ludzi. Rowenę starał się zamknąć w klatce, jaką był jej własny dom, w obawie, że któregoś dnia straci i córkę.

Stracił. Ale tylko i wyłącznie przez swój brak zaufania do świata i innych ludzi. Sprawił, że Ivy niczego tak nie pragnęła, jak wyrwać się z Brighton i zacząć wszystko od nowa.

            Zayn zbliżył się do potężnych drzwi posiadłości pana Blue i zapukał kilkakrotnie. Minęła długa chwila, gdy w końcu drzwi się otworzyły, a przed Malikiem stanął Ethan Blue.

Wyglądał na człowieka zmęczonego życiem, co wcale nie zaskoczyło Zayna. Włosy pana Blue posiwiały do końca, a czubek głowy wyłysiał. Ubrany w czarne spodnie i mający na sobie sztruksową, przetartą kamizelkę podpierał się na lasce.

- Zayn… - powiedział zaskoczony. – Czy?...

- Nie, proszę pana – zaprzeczył szybko, chcąc uspokoić starca. – Po prostu… - urwał.

Co „po prostu”? Dlaczego właściwie tu przyjechał? Co chciał osiągnąć?

- Wejdź. Właśnie miałem otworzyć butelkę brandy.

- Przyjechałem samochodem – wyjaśnił szybko, zamykając za sobą drzwi i przechodząc za mężczyzną ciasnym korytarzykiem do salonu.

- To dobrze. Trochę to niezręczny moment, bo prawdę mówiąc niczego ci nie proponowałem, młodzieńcze. Informowałem jedynie, w czym właśnie mi przeszkodziłeś. Tobie mogę najwyżej zaparzyć herbatę, ale nie jestem pewien, czy coś takiego mam. Sam rozumiesz, chłopcze, to nie jest rodzaj trunku, jaki preferuję.

- Proszę się nie kłopotać – odpowiedział Zayn, momentalnie przypominając sobie o ich niezręcznym pierwszym spotkaniu.

            Siedział na wersalce w salonie wpatrując się w drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Ivy ze swoim ojcem. Dziewczyna, była wyraźnie oburzona tym, jak pan Blue potraktował Zayna, dlatego poprosiła go na słówko, chcąc z nim porozmawiać na osobności.

- Żarty sobie stroisz? – warknęła dziewczyna ściszonym głosem, jednak Malik bardzo dokładnie słyszał każde jej słowo, choć znajdowali się w innm pomieszczeniu.

- Od razu oskarżasz mnie o strojenie sobie żartów? Córeczko, proszę cię, to całkiem poważny zarzut.

- Przestań!

- Nie przestanę, bo to ty zaczęłaś, więc i ty musisz to skończyć – odpowiedział pan Blue spokojnym tonem, który sprawił, że Ivy była na niego jeszcze bardziej zła.

- Ja zaczęłam? – prychnęła. – Niby jak?

- A tak, córeczko. Przyprowadziłaś tego młodzieńca pod mój dach. Uznałem to więc, za rozpoczęcie Igrzysk.

- To przechodzi ludzkie pojęcie! – oburzyła się.

- Tutaj wyjątkowo muszę się z tobą zgodzić. Sam do tej pory nie mam najmniejszego pojęcia, jak narodził się twój zwariowany pomysł, by przyprowadzić wyznawcę islamu pod mój dach. Absurd, czyż nie?

- Jak możesz oceniać człowieka, po tym, jaką wiarę wyznaje?

- Otóż, mogę. Cóż zrobić, nastały ciężkie czasy.

- Nikt nie dał ci takiego prawa!

- Nie nazywaj mnie nikim, córeczko – odparł spokojnie. Malik nawet podejrzewał, że teraz na jego twarzy tli się delikatny uśmiech, jakby mężczyzna spodziewał się, że tę rozmowę wygra. Zdołał sobie także wyobrazić, jak twarz Ivy przybiera niezwykle surowy wyraz.

- Posłuchaj mnie – zaczął. – Rozumiem, młodzieńcza miłość i te sprawy, bla bla bla. Musisz jednak wiedzieć, że za kilka lat nic nie będzie takie proste. Wydaje ci się teraz, że możesz podbić świat, ale nic bardziej złudnego. Wasza religia ma zupełnie dwa różne rozgałęzienia i tego nie jesteś w stanie pogodzić.

- Pozwól, że coś ci powiem o rozgałęzieniach – oznajmiła, już nieco spokojniejszym głosem, przypominającym ton pana Blue. Jednak Malik doskonale wyczuwał ból w jej głosie, który wiązał się z brakiem akceptacji u ojca, już jedynej jej rodziny. – Zaraz moje i twoje życie tak się rozgałęzi, że odnalezienie pnia drzewa, z którego pochodzimy  stanie się całkiem niemożliwe. Nie masz wpływu na moje wybory, a tak się składa, że już jednego dokonałam. Cokolwiek teraz powiesz, nie sprawi, że zostawię Zayna. Zaakceptuj go, bo w innym wypadku stracisz mnie. Nie żartuję.

- Rowena nie chciała przyjechać z tobą? – zapytał przerywając wspomnienie Zayna, który i teraz wracał myślami do wojowniczej postawy Ivy, która przed utratą pamięci była w stanie poświęcić naprawdę wiele, by być z nim. Wtedy wybrała Zayna Malika, jednak teraz, ten wybór był spowity mgłą.

Chłopak spojrzał na twarz Ethana Blue, zdając sobie sprawę, jak ten rozpaczliwie tęskni za swoją małą córeczką.

- Ivy nie wie, że tu jestem.

- Och! – westchnął. – Czemu więc zawdzięczam twoją niespodziewaną wizytę? Skoro Roweny tu nie ma, nie musisz udawać, że darzysz mnie tak wielką sympatią, by złożyć mi wizytę.

Zayn pokręcił z niedowierzaniem głową. Szczerość ojca Ivy wciąż była dla niego wielkim zaskoczeniem, a przecież powinien się już do niej przyzwyczaić. Choć pana Blue spotkał dotąd tylko raz, niejednokrotnie słyszał o nim od swojej dziewczyny.

- To niesamowite, jak bardzo mnie pan nienawidzi.

- Od razu tam nienawidzi – prychnął. – Nienawidzę to sąsiadki z naprzeciwka. Kobieta jest tak wścibska, że co dnia zagląda mi w okno, przechodząc na ploty do sąsiadki mieszkającej w domu obok mnie. Znowu ta druga hoduje jakieś kwiaty, na które najwyraźniej wywołują u mnie reakcje alergiczną. Ale jak tu wytłumaczyć babie, by przestała je hodować? Ona wciąż powtarza, że mówię by ścięła to ustrojstwo tylko po to, by zrobić jej na złość. A przecież do złośliwych ludzi to ja nie należę. Więc nie, nie nienawidzę cię. Po prostu myślę, że nie jesteś odpowiedni dla Rowenki.

            Zayn za bardzo nie rozumiał, czemu miał służyć ten potok słów. Nie wiedział nawet, co powinien na to odpowiedzieć. „Dziękuję, że mnie pan nie nienawidzi” wydało się zbyt śmieszne.

- Jak się czuje Rowena? – zapytał mężczyzna wybawiając Malika od sklecenia jakiejś sensownej odpowiedzi.

- Na razie nie odzyskała pamięci, jeśli pan o to pyta.

- Nie pytam o jej pamięć, chłopcze. Pytam, jak się czuje.

- Dobrze. Spędza dużo czasu z Danielle. próbując narzucić swojemu życiu jakiś porządek, dawną rutynę.

- Danielle? Och, tak. To porządna dziewczyna.

Zayn ponownie nie wiedział, co powinien odpowiedzieć mężczyźnie.

- Co tak stoisz? Siadaj!

Malik dopiero teraz zdał sobie sprawę, że stoją naprzeciw siebie w salonie, mierząc się przenikliwymi spojrzeniami.

Momentalnie przeszedł do jednego z dwóch foteli otaczających niewielki stolik. Szybko zauważył, że na jego blacie znajdują się porozrzucane fotografie. Mechanicznie wziął do ręki jedną z nich - przedstawiała Ivy i jej mamę. Obie siedziały na ławce w parku, szeroko uśmiechając się do obiektywu.

- Są do siebie bardzo podobne – zauważył Zayn.

- O tak! – podchwycił pan Blue. – Nie tylko z wyglądu. Charakter też mają bardzo podobny, są tak samo uparte. Ivy naprawdę bardzo mi przypomina moją żonę, co wcale nie pomaga mi zapomnieć o Sylvii.

- Tu nie chodzi o zapomnienie – wtrącił Zayn, - tylko o pogodzenie się ze stratą bliskiej osoby.

- To jedno i to samo! – prychnął pan Blue, machając lekceważąco ręką.

- Wcale nie. To dwie różne rzeczy. Nikt nie może zostać zapomniany. Założę się, że pani Blue zostawiła w pana głowie wiele wspomnień i nie sądzę by chciał je pan kiedykolwiek porzucić.

Ethan Blue wpatrywał się z uwagą w Zayna, jakby doszukując się czegoś w jego pewnym spojrzeniu.

- Masz rację, chłopcze, to naprawdę masa wspomnień i trudno zdecydować, które z nich jest cenniejsze od drugiego.

Zayn poczuł pewną więź z panem Blue. Rozumiał go doskonale, nie tylko dlatego, że i on kiedyś kogoś stracił. Teraz w głowie miał tylko Ivy i masę wspomnień, z których wyłowienie tego najważniejszego wydawało się niemożliwe, ponieważ każde z nich było dla niego tak samo istotne. Każde wnosiło do jego życia naprawdę wiele. Dostarczało mu światła.

- Masz rację, chłopcze – powtórzył pan Blue posyłając Zaynowi spojrzenie, jakim dotąd nigdy go nie obdarzył. Po raz pierwszy dostrzegł akceptację ze strony Ethana Blue.

Był to zdecydowanie przełomowy moment, który jedynie utwierdził Zayna w przekonaniu, że zawsze jest o co walczyć. A najcenniejszym skarbem po raz kolejny okazała się Ivy.