Prolog

            Żyjesz myśląc, że masz całą wieczność na rozpatrywanie najróżniejszych spraw. Nie zdajesz sobie sprawy, że jedna chwila potrafi zniszczyć wszystko. Sprawić, że jakiekolwiek jutro przestaje istnieć. Przewrócić twoje życie do góry nogami, pokazując ulotność chwil. Zdajesz sobie sprawę z tego, jak wiele miałeś, gdy jedyne, co trzymasz w swoich ramionach to wspomnienia.

            Ciemnowłosy chłopak wpatrywał się w nieruchome ciało dziewczyny, przypominając sobie spojrzenie jej czekoladowych oczu.  Marzył, by uchyliła teraz powieki i nie trzymała go już dłużej w niepewności. Chciał usłyszeć jej melodyjny śmiech, który za każdym razem sprawiał, że na jego twarzy pojawiał się uśmiech, a serce rozgrzewało przyjemne ciepło. Nie miał pojęcia, jak ta dziewczyna to robiła, ale kiedy na nią patrzył, wiedział, że wszystko jest możliwe. Jakby mógł pokonać każdą przeszkodę, mając ją u swojego boku. 

Uwielbiał chwile, jak w zabawny sposób pocierała dłonią czubek nosa, gdy tylko czuła się w jakiś sposób skrępowana. Albo gdy jej policzki przybierały delikatny różowy kolor, gdy ją onieśmielał. Jeszcze bardziej uwielbiał, jak powstrzymywała śmiech, a jej usta próbowały nie zdradzić uśmiechu, w momencie gdy powiedział coś naprawdę głupiego. Uwielbiał ją przytulać, chłonąc przy tym woń jej słodkich perfum. Dotykać jej delikatnej cery, zawsze idealnej. Kochał sposób, w jaki jej usta go hipnotyzowały. Wabiły go w najmniej oczekiwanych momentach. Pełne, o kolorze dojrzałych malin. Smakowały nieziemsko.

Miała zaledwie dziewiętnaście lat, ale nigdy nie spotkał tak dojrzałej, a jednocześnie nadzwyczaj zakręconej dziewczyny. Potrafiła się zmieniać, dzięki czemu była dla niego największą niespodzianką.

Każdego dnia kochał ją jeszcze bardziej. Zakochiwał się na nowo w jej czekoladowych oczach, melodyjnym śmiechu, głosie, który za każdym razem działał na niego kojąco. Nigdy nie wyobrażał sobie, że będzie w stanie pokochać kogoś tak bardzo, jak tą dziewczynę. Ukradła jego serce, a on miał nadzieję, że już nigdy nie będzie chciała go oddać. Na pewno nie wróciłoby na swoje dawne miejsce.

            Trzymał dłoń dziewczyny, nieznacznie masując palcem jej delikatną i bladą skórę. Próbował trzymać się i zdecydowanie nie rozklejać. Choć dziewczyna leżała teraz w śpiączce w szpitalnej sali, chciał być dla niej oparciem i pokazać, że skoro on teraz się nie rozpadł na drobne kawałeczki, ona także nie powinna. W pomieszczeniu dało się usłyszeć jedynie rytmiczne pikanie elektrokardiogramu. Być może to właśnie rytm jej serca powodował, że wciąż trzymał się na nogach, czekając na przełomowy moment, kiedy jej powieki uchylą się, a on będzie pierwszą osobą, którą dziewczyna ujrzy po przebudzeniu.

            Niejednokrotnie rozmawiał z lekarzem prowadzącym, który wciąż powtarzał, że Ivy lada dzień wybudzi się ze śpiączki i jeszcze wszystkim pokaże, na co ją stać. Wierzył mu, ponieważ było to jedyne zapewnienie, jakiego teraz potrzebował. Szczególnie, że wypadek samochodowy, w którym jego dziewczyna była ofiarą nie należał do tych delikatnych, a wszystko przez to, że Ivy nie była zapięta pasami. Uraz mózgu był poważny, jednakże lekarze zapewniali go, że wszystko będzie w porządku.

- Zayn, może zdrzemniesz się trochę? Przez cały ten czas nie spałeś. Wiesz, że tak nie można – doszedł go doskonale mu znany głos Nialla. Chłopak wszedł do pomieszczenia na tyle cicho, że Malik nie zdołał go usłyszeć. Albo Mulat był po prostu zbyt zajęty przysłuchiwaniem się rytmicznym uderzeniom urządzenia imitującym bicie serca, że tego nie usłyszał.

Przyjaciele Zayna wiernie dotrzymywali mu towarzystwa w szpitalu, z tą różnicą, że większość czasu spędzali na korytarzu. Oni także byli bardzo zżyci z panną Blue. I choć trudno było im pogodzić się z tym, co spotkało dziewczynę, Zayn nie ułatwiał im sprawy. Chłopak bez chwili wytchnienia spędzał każdą minutę przy łóżku dziewczyny, wiedząc, że ta może obudzić się w każdej chwili. Nie chciał przegapić tego momentu, musiał być wtedy przy niej.

- Jakiś czas temu zdrzemnąłem się na chwilę – odpowiedział, nie zaszczycając blondyna nawet spojrzeniem.

- Na siedząco? – zapytał, choć doskonale znał odpowiedź. – Proszę cię, wróć do domu i prześpij się trochę, ja przy niej posiedzę.

Nie uzyskując żadnej odpowiedzi, Horan był zmuszony udzielić jej sobie sam.

- Powiedz chociaż, co mogę dla ciebie zrobić – westchnął, przybliżając się do przyjaciela.

            W tym momencie ręka Ivy nieznacznie się poruszyła, sprawiając, że Zayn na chwilę zamarł w bezruchu, w przeciwieństwie do jego serca, które momentalnie zaczęło wybijać głośne i zupełnie pozbawione jakiegokolwiek rytmu uderzenia.

- Widziałeś to? – zawołał do blondyna.

- Poruszyła się!

W odpowiedzi dziewczyna zrobiła to po raz drugi, by następnie nieznacznie poruszyć powiekami.

- Zawołaj lekarza! – Oznajmił stanowczo Zayn, obejmując dłońmi kruchą rękę dziewczyny.

Niall zerwał się bez zawahania niczym usłuchany piesek, wybiegając z sali, by popędzić w stronę gabinetu. Po drodze jednak nie szczędził sobie komunikatów o wydarzeniu, którego był świadkiem.

Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, by w końcu poradzić sobie z ostrym światłem szpitalnych żarówek. Pokręciła w zdezorientowaniu głową, próbując zrozumieć, gdzie się właśnie znajduje.

- Jesteś w szpitalu – popędził z wyjaśnieniami Zayn. – Wszystko będzie w porządku, zaraz przyjdzie lekarz.

Zgodnie z obietnicą Malika drzwi pokoju otworzyły się ponownie, a do pomieszczenia zawitał mężczyzna, wyglądający na około czterdzieści pięć lat. Ciepłym uśmiechem powitał swoją pacjentkę. Malik delikatnie puścił dłoń dziewczyny, odsuwając się od łóżka na krok.

- Witamy panią w szpitalu św. Tomasza w Londynie – powiedział, jakby wygłaszał jakąś formułkę. Widocznie witał tak wszystkich pacjentów. – Miała pani wypadek samochodowy, ale już wszystko jest w porządku. Są tu pani przyjaciele i chłopak, proszę więc się niczym nie przejmować.

- James? Jest tutaj? Był ze mną w samochodzie? – zapytała łamiącym się głosem.

Zayn poczuł, jak momentalnie słabnie, jego nogi robią się niczym z waty, a serce bije w niezrozumiałym dla niego zwolnionym tempie.

Lekarz spojrzał ze zdezorientowaniem na ciemnowłosego chłopaka, starając sobie przypomnieć jego imię. Szybko jednak zrozumiał, że nie zaszła tu żadna pomyłka. W końcu sam brał autograf od czwórki jego przyjaciół, by móc podarować w prezencie swojej chrześnicy. Miał za sobą wiele lat pracy, a takie przypadki, jak ten zdarzały się często.

Dziewczyna miała uszkodzoną pamięć.

- Ivy – szepnął Zayn, czując, że jego ręce się trzęsą, zresztą tak samo jak nogi. – Wiesz kim jestem? – zapytał łamiącym się głosem.

- Pracuje pan tutaj? – spytała zerkając przelotnie na Mulata. – Gdzie jest James?

Malik wiedział, że jego oczy napełniają się łzami, jednak nie mógł nic z tym zrobić.

- To ja. Zayn – oznajmił próbując jej przypomnieć. – Nic nie pamiętasz? Ivy, to ja!

- Proszę się uspokoić – powiedział lekarz profesjonalnym tonem, wciskając czerwony przycisk obok łóżka pacjentki. – Takie rzeczy się zdarzają.

- Ivy, to ja, Zayn – kontynuował ciemnowłosy.

Dziewczyna spoglądała na niego zupełnie nie rozumiejąc, co się właśnie rozgrywa. Choć próbowała przypomnieć sobie twarz chłopaka, nie potrafiła.

- Siostro, proszę wyprowadzić odwiedzającego – doszedł go głos lekarza, który odbił się od niego jedynie echem.

Malik poczuł na sobie rękę kobiety, która kierowała go ku wyjściu z sali. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, jednak dla Zayna i tak rozgrywało się to zbyt szybko.

- Proszę się uspokoić, lekarz zaraz zbada pacjentkę – powiedziała w momencie, gdy dobiegło do nich czterech chłopaków.

Kobieta widząc, że Malik jest pod opieką przyjaciół oddaliła się, by chwilę później wejść do pomieszczenia, w którym znajdowała się lekarz.

- Co się stało? – zapytał Liam, kładąc dłoń na ramieniu chłopaka, by w ten sposób okazać mu swoje wsparcie. Mulat jednak odsunął się, zakładając obie ręce na głowę, jakby starając się przyswoić to, co przed chwilą miało miejsce. Stanął pod ścianą, by chwilę później zsunąć się po niej na podłogę. Nawet nie starał się powstrzymać spływających łez.

Chłopcy nie często mieli okazję zobaczyć płaczącego Zayna. A dokładnie był to ten nieliczny przypadek, kiedy mogli być tego świadkami. W dniu śmierci dziadka Malika po raz pierwszy zobaczyli łzy chłopaka, za drugim razem powodem była właśnie Ivy, tak jak i tym razem. Wiedzieli, że stało się coś strasznego.

- Ona mnie nie pamięta – wyjawił w końcu. – Nie ma pojęcia, kim jestem – zakończył, wprowadzając tym samym chłopaków w całkowicie osłupienie.